Dit was het dan, mijn opleiding in traditionele technieken voor het maken van kleisculpturen zit er op. Ik kan moeilijk geloven dat ik sinds mijn aankomst in Firenze reeds een maand heb doorgebracht aan ADA (Accademia D’Arte), maar de Romeinen wisten al ‘tempus fugit’. Nu inpakken want zaterdagochtend vertrek ik terug naar België, beladen met 4 kleisculpturen en een grote rugzak aan kennis en onvergetelijke ervaringen. Zonder in de toekomst te kunnen of te willen kijken betwijfel ik nu al dat ik deze stad en deze opleiding voor altijd vaarwel zeg. Ik kan op dit moment alleen maar ‘dank je wel’ zeggen aan Marleen, mijn 3 zonen en hun vriendinnen die me gedurende deze maand langer of korter vergezeld hebben, aan de mensen van ADA die me geleid, begeleid en geholpen hebben doorheen de cursus, aan de stad Firenze voor deze onvergetelijke maand en aan de lezers van deze blog om er de tijd voor te nemen en voor hun reacties. Ik ga nu even een blogpauze inlassen, maar zal in de toekomst zeker nog dingen die ik doe met klei met jullie delen. Het allerbeste en tot binnenkort.

Misschien vat onderstaand gedicht mijn gevoel wel perfect samen. Ik ontdekte het kort geleden tijdens een wandeling langs de oever van de Arno. Het lijkt op dit moment alsof het voor mij geschreven werd.