Firenze, traditionele technieken sculpteren in klei, week drie. Zoals ik in mijn laatste post al had aangekondigd ben ik opnieuw gestart met de opzet van een hoofd. Om toch even iets anders te doen heb ik er na wat overdenken in het weekend een kleine twist aan gegeven. Ga er nog niet te veel over vertellen omdat het naast heel erg tof ook behoorlijk fout kan worden. We zullen zien hoe het loopt, maar later deze week zal ik er zeker meer over vertellen. De sessie in het atelier vandaag was er een met 2 gezichten, begin was iets minder, door mijn eigen fout moet ik wel toegeven. Na dat ik vorige vrijdag de globale vorm van schouders, nek en hoofd al ruwweg had opgezet ging ik vandaag gezwind van start met het sculpteren van de neus. Dit ging even goed tot Alessandro kwam checken en onmiddellijk een Italiaanse tirade afstak waarvan ik niet onmiddellijk begreep wat er fout was, maar wel dat er iets fout was … En omdat hij blijkbaar vond dat zijn bemerking beter tot zijn recht kwam zonder het gebruik van de Engelse taal duurde het tot hij mij een touwtje liet zien voor het tot me doordrong, ik had een cruciale stap overgeslagen (stupido die ik was). Het touwtje dient immers om een symmetrielijn te trekken op het pas opgezette hoofd. Dit maakt het makkelijker om eerst de referentieslijnen van wenkbrauw, neus en mond te bepalen, en vervolgens de volumes van de schedel te gaan uitzetten. Het betreft oa. de holtes van de oogkassen, het jukbeen, de verzinking ter hoogte van het slaapbeen, de kaaklijn, enz. Zoals eerder al gezegd proberen ze hier steeds te vertrekken van een correcte anatomische basis ompas daarna naar persoon specifieke kenmerken te gaan. Gevolg was, weg neus, touwtje ter hand en verder. Tegen het einde van de les had het beeld opnieuw een neus, die volgens mij quasi op dezelfde plaats stond als voor de amputatie (al heb ik dat niet luidop gezegd), maar volgens Alessandro een veel betere positie had … en hij is tenslotte de mentor, en er tevreden mee. Morgen voor de start toch snel even mijn notities doornemen om niet opnieuw een stap te missen.
Nog kort even over het voorbije weekend. Eerst een bezoek gebracht aan Lucca. Dit is heel erg mooi en naar mijn mening authentieker dan Siena (lees minder toeristisch). Ik ga me echter niet wagen om te zeggen welke van de twee nu de mooiste is, beiden zijn de moeite om te bezoeken en dan je eigen mening te vormen. Vervolgens een bezoek aan Pisa omdat het maar op een steenworp van Lucca ligt. Niettegenstaande ik op voorhand geen al te grote interesse had om naar deze naar mijn inschatting overbevolkte, toeristische trekpleister te gaan moet ik toegeven dat ik achteraf blij was om er toch even snel te zijn gaan kijken. En voor degene die het zich afvragen, neen ik heb niet tegen de toren staan duwen of leunen voor de foto.